Wykształcenie się klasy robotniczej
Przed rewolucją przemysłową głównym rozwijanym sektorem gospodarki było rolnictwo, a w przemyśle dominowała produkcja manufakturowa.
Jednak rewolucja sprawiła, że udział przemysłu w gospodarce światowej znacznie wzrósł kosztem spadku znaczenia rolnictwa.
Rozwój przemysłu wiązał się jednocześnie z większym zapotrzebowaniem na siłę roboczą, w ciągu kilku lat liczba miejsc pracy w niektórych rejonach wzrosła nawet kilkukrotnie, co doprowadziło do wykształcenia się w społeczeństwie nowej klasy, tzw.
klasy robotniczej.
Klasa robotnicza była jedną z biedniejszych grup w społeczeństwach XVIII i XIX wieku.
Ludzie ci ciężko pracowali w ogromnych fabrykach, by móc utrzymać rodzinę, a jeśli istniała taka potrzeba, to do pracy zaciągali też własne dzieci.
Dzień pracy wydłużał się nawet do 16-18 godzin, a zarobki i tak wówczas były na tyle niskie, że czasami nie wystarczały nawet na zaspokojenie podstawowych potrzeb.
Mimo to ludzie masowo zatrudniali się w fabrykach licząc na lepszą przyszłość dla siebie i swoich najbliższych.
